Psikoterapötik uygulama

Kısa vadede stresi azaltmak için faydalı olan bazı davranışlar, uzun vadede yaşam kalitesini kısıtlayabilmekte ve kişinin duygusal ve sosyal gelişimini engelleyebilmektedir. Bilişsel davranışçı terapi yaklaşımı, doktor-hasta ilişkisinin aksine, terapist ile tedavi gören kişi arasındaki ilişkiyi hiyerarşik olarak değil, eşitler olarak şekillendirmeyi amaçlar. Terapi süreci, terapistin rehberliğinde, yeni düşünme ve davranma biçimlerinin farkına varılması, bunların test edilmesi ve geliştirilmesi ve böylece danışanın davranış repertuarının genişletilmesi şeklinde gerçekleşir. Terapinin ilk tanılama aşamasında terapist danışandan aldığı bilgiler ışığında bir davranış ve sorun analizi hazırlar ve bunu danışmanla paylaşır. Bu analizin uygulayıcı tarafından iyice anlaşılması ve kabul edilmesi terapinin çok önemli bir aşamasıdır ve uygulayıcıyı kendi sorunu üzerinde uzmanlaştırmayı amaçlar. Daha sonra, terapist ve danışman birlikte hedeflere ve bu hedeflere hangi adımlarla ve ne hızda ulaşacaklarına karar verirler.

İnsanların erken yaşlarda yetiştirilme ve çevresel faktörler yoluyla anılar, duygular, düşünceler ve beden algılarından oluşan temel şemalar geliştirdiğini varsayar. Bu şemalar, duygusal ihtiyaçların karşılanabilmesi için insanların davranışlarına rehberlik eder. Psikolojik sorunlara neden olabilen şey, bir çocuğun veya ergenin ihtiyaçları yeterince karşılanmadığı için geliştirilen ve uyumsuz şemalar olarak adlandırılan şeylerdir. Şema terapide, bu sorunlu davranışlar şemaların bir parçası olarak değil, onların bir sonucu olarak görülür. Amaç davranışın kendisini değil, altında yatan şemayı değiştirmektir. Bilişsel davranışçı terapinin aksine, şema terapi sadece duygu ve düşüncelere değil, aynı zamanda çocuklukta yeterince karşılanmamış temel duygusal ihtiyaçlara da odaklanır.